Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ*
Είναι περιπτώσεις που αυτό που λες είναι χειρότερο κι από αυτό που κάνεις. Διότι αυτό που κάνεις μπορεί να είναι επιβεβλημένο από ισχυρότερες δυνάμεις και δεδομένες, αξεπέραστες συνθήκες, αλλά αυτό που λες εξαρτάται μόνο από σένα τελικά και από το πώς βλέπεις τον εαυτό σου και τους άλλους.
Με τη σημερινή κυβέρνηση έχουμε ένα τέτοιο φαινόμενο. Είναι πολλές οι φορές που ενοχλεί περισσότερο με αυτά που ισχυρίζεται και πλασάρει ηχηρά ως «διαβεβαιώσεις», «δεσμεύσεις», «υποσχέσεις» και πάει λέγοντας, παρά με όσα κάνει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι υπάρχει συμφωνία με όσα κάνει, κάθε άλλο. Απλώς μπορεί να «κατανοήσει» κανείς ότι από τη στιγμή που οι δανειστές επιβλήθηκαν στις περσινές διαπραγματεύσεις, επιβλήθηκε και σε αυτή – όπως και με προηγούμενες κυβερνήσεις άλλωστε - η υποχρέωση μίας σκληρής μνημονιακής πολιτικής και η εκπλήρωση των ακραίων και προσβλητικών, για κανονική χώρα, αξιώσεών τους.
Εκείνο που όμως για το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή «κατανόηση» είναι το ύφος, ο τρόπος και τα παχιά λόγια, που συνοδεύουν αυτές τις πολιτικές. Το να βαφτίζει κανείς το κρέας ψάρι και να λέει «φάτε, είναι νηστίσιμο»! Ή να διατείνεται με περισσή απαίτηση να πειστούμε όλοι, ότι δεν έχει σημασία τι κάνεις, αλλά ποιος (λες ότι) είσαι. Επειδή δηλαδή μία σκληρή πολιτική εφαρμόζεται από «αριστερούς», διαφέρει από την ίδια ακριβώς, αν όχι και χειρότερη, σκληρή πολιτική, που εφαρμόζουν οι «άλλοι» - δεξιοί ή κεντροαριστεροί στην πολιτική ταυτότητα!
Την τελευταία αφορμή για τις παραπάνω επισημάνεις και παρατηρήσεις, τις έδωσε η επιχειρηματολογία των κυβερνώντων υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων στο νερό, το ρεύμα, τις κτηριακές υποδομές της χώρας, την πολεμική βιομηχανία, τις αστικές συγκοινωνίες. Θα έπρεπε να ένιωσε κατά βάθος πολύ άβολα ακόμα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με όσα άκουγε – ούτε ο ίδιος ίσως εάν ήταν στη θέση τους δεν θα τολμούσε να πει τέτοια πράγματα.
Τέτοια θέρμη υπέρ τέτοιων ιδιωτικοποιήσεων μάλιστα, ούτε ο Φρίντμαν της σχολής του Σικάγου δεν θα περίμενε.
Το δε αποκορύφωμα της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας ήλθε με την περιβόητη διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται για... ιδιωτικοποιήσεις, αλλά για αξιοποίηση και ότι η ένταξη των δημόσιων εταιριών στο λεγόμενο υπερΤαμείο δεν συνιστά ντε και καλά υποχρέωση πωλήσεων σε ιδιώτες αυτών των εταιριών! Πώς λέμε σε δύσκολες περιπτώσεις; «Δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου»!!!
Κι όμως ο νόμος του τρίτου μνημονίου (Ν. 4336/15, ΦΕΚ 94) αναφέρει:
«Σύμφωνα με τη δήλωση της Συνόδου Κορυφής της Ζώνης του Ευρώ, της 12ης Ιουλίου 2015, θα συσταθεί ένα νέο ανεξάρτητο ταμείο (το «Ταμείο») το οποίο θα κατέχει σημαντικής αξίας περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας. Πρωταρχικός στόχος του Ταμείου είναι να διαχειρίζεται ελληνικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας και να προστατεύει, να δημιουργεί και εν τέλει να μεγιστοποιεί την αξία τους την οποία θα ρευστοποιεί με ιδιωτικοποιήσεις και άλλα μέσα (...)».
Και μάλιστα για τις περαιτέρω ενέργειες δεν θα χρειάζεται πλέον καν απόφαση της Βουλής – θα αρκεί μία απόφαση του υπουργού Οικονομικών! Γι' αυτό έχει μία σημασία να υπενθυμίσουμε τι ακριβώς έλεγε ο νομπελίστας διανοούμενος Ζοσέ Σαραμάγκου για τις ιδιωτικοποιήσεις:
«Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου...
Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε».
*Πηγή: protothema.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.