Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

Φταίει ο Θεός που μας μισεί!

Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!

Κώστας Βάρναλης (Οι Μοιραίοι)

Μετά την ψήφιση ενός ακόμα μνημονιακού νόμου και ενός ακόμα εξοντωτικού προϋπολογισμού,  ακούγεται έντονα στην κοινωνία αλλά υιοθετείται και από το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης εξαπάτησαν πολιτικά και υπέκλεψαν τις ψήφους των Ελλήνων πολιτών τάζοντας αλλαγή μίγματος, επαναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση, κ.λπ.

Όμως όπως όλοι γνωρίζουν ότι : “Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”, θα έπρεπε να γνωρίζουν επίσης ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι πολίτες, στα πλαίσια της δημοκρατίας μας δεν έχουν καμία δυνατότητα νόμιμης παρέμβασης στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι γνωστό ότι πρακτικά κάθε τέσσερα χρόνια δίνουν μία λευκή επιταγή σε κάποιο κόμμα να κυβερνήσει, χωρίς καν να υπάρχει από την πλευρά του κόμματος καμία συγκεκριμένη δέσμευση και από την πλευρά των πολιτών καμία θεσμοθετημένη δυνατότητα παρέμβασης. Είναι γνωστό ότι στη δημοκρατία μας ο εντολέας δεν έχει κανένα δικαίωμα και για κανένα λόγο, να ανακαλέσει ενέργειες του εκπροσώπου του. Είναι γνωστό ότι μετά τις εκλογές η μόνη νόμιμη δυνατότητα που έχει ο “κυρίαρχος” λαός, είναι να κάνει υπομονή. Και επίσης είναι γνωστό ότι κανένα κόμμα δεν θέλησε και δεν προσπάθησε ποτέ να αλλάξει αυτό το θεσμικό πλαίσιο.

Όμως το ερώτημα είναι αν ο λαός εξαπατήθηκε; …αν ο λαός πριν κάνει την επιλογή του στις εκλογές διέθετε στοιχεία και αποδείξεις για τις υποχρεώσεις και τις επιδιώξεις της μνημονιακής παρέας τον προθύμων;  …αν η συναισθηματική καθήλωση κάποιων πολιτών στα κόμματα, τους εμπόδισε να δουν με καθαρή ματιά την πραγματικότητα;

Ίσως λοιπόν αυτοί που μιλούν σήμερα για εξαπάτηση του λαού, θα πρέπει να αναρωτηθούν, πόσο αφελής πρέπει να είναι ο λαός για να μην έχει σκεφτεί, ότι σε μία χώρα που φιγουράριζε στις πρώτες θέσεις σε όλες τις παγκόσμιες λίστες διαφθοράς, με ένα πολιτικό σύστημα που αδιαφάνεια, ατιμωρησία και ιδιοτέλεια είχαν υπερβεί κάθε φαντασία, οι διαφθορείς θα έχουν εξασφαλίσει στοιχεία για να εκβιάζουν τους διεφθαρμένους;

Άραγε για ένα λαό που θεωρεί τον εαυτό του “ξύπνιο”, πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί, ποιοι ήταν αυτοί που μοίραζαν τις γενναίες μίζες; …σε ποιους τις μοίραζαν;  …σήμερα ποιοι είναι αυτοί που μας πιέζουν να πάρουμε τις “γενναίες” αποφάσεις; …σε ποιους ασκούν πίεση να πάρουν τις “γενναίες” αποφάσεις; Πόσο τυχαίο είναι ότι ψηφίζουν τα μνημόνια τα δύο κόμματα, τα οποία θεωρητικά το μόνο κοινό που έχουν, είναι ότι διαχειρίστηκαν την εξουσία στο παρελθόν;

Αλλά ακόμα και αυτοί που δεν μπορούσαν να κάνουν τόσο “σύνθετες” σκέψεις, άραγε δεν είδαν σε φωτογραφίες να συγχρωτίζονται πρωτοκλασάτα πολιτικά πρόσωπα και των δύο κομμάτων εξουσίας μαζί με διαφθορείς; …δεν άκουσαν με ποιον τρόπο φυγαδεύτηκαν όλοι οι διαφθορείς, που έδρασαν στη χώρα ως πράκτορες; …δεν έμαθαν σε ποια χώρα βρήκαν καταφύγιο; …δεν αναρωτήθηκαν γιατί ουδέποτε καμία κυβέρνηση (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά) δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για την έκδοσή τους στη χώρα μας;

Φυσικά δεν νομίζω ότι υπάρχει σήμερα πολίτης που να ισχυρίζεται ότι ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, στις τελευταίες εκλογές, γιατί εξαπατήθηκε. Ωστόσο αν μετά από όλα αυτά που είδαμε την τελευταία διετία …μετά από όλα αυτά που αποκαλύφτηκαν …μετά τις ψοφοδεείς μνημονιακές  επιλογές, εξακολουθούν κάποιοι – χωρίς συμφέρον – να πιστεύουν και να εμπιστεύονται αυτό το κόμμα, μάλλον θα πρέπει να ζητήσουν μόνοι τους να τεθούν υπό δικαστική αντίληψη, για να προστατέψουν τουλάχιστον τον εαυτό τους και την οικογένειά τους, από τις επιλογές τους.

Όμως δεν νομίζω ότι έχει πλέον καμία αξία η αποδοκιμασία ενός πτώματος, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε προχωρημένη αποσύνθεση. Έτσι κι αλλιώς το κόμμα αυτό ανήκει πια στην ιστορία, όσο και αν τα εναπομείναντα στελέχη του δεν μπορούν ή δεν θέλουν να το καταλάβουν. Είναι φανερό ότι βρίσκονται σε ψυχολογική κατάσταση που δεν αντιλαμβάνονται πλέον ούτε τα αυτονόητα.

Για κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, είναι σαφές ότι το κόμμα έχει πάρει την ακριβώς αντίστροφη πορεία από την δημιουργία του μέχρι σήμερα. Στις τελευταίες εκλογές βρέθηκε στο ίδιο ποσοστό που είχε το ’74. Στις επόμενες είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί στην εποχή προ του ’74: δεν θα υπάρχει.

Φυσικά η καθεστωτική νοοτροπία δεν τους αφήνει να καταλάβουν ότι δεν έχουν πια κανένα ρόλο και λόγο ύπαρξης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό. Αν και ήταν οι πρώτοι οι οποίοι μπήκαν στα μνημόνια, δεν κατάφεραν ούτε καν να διατηρήσουν τη μνημονιακή σημαία, την οποία τους άρπαξε μέσα από τα χέρια η ΝΔ. Σήμερα λοιπόν το ρόλο της μνημονιακής ναυαρχίδας τον έχει η ΝΔ και είναι φυσικό επακόλουθο να απορροφήσει τους ψηφοφόρους κάθε άλλου κόμματος με την ίδια πολιτική.

Είναι δεδομένο ότι η συγκεκριμένη πολιτική δεν χωρά πολλές παραλλαγές, ώστε να επιτρέπει και την ύπαρξη πολλών κομμάτων. Ουσιαστικά μιλάμε για την πλήρη αποδοχή ενός συγκεκριμένου κειμένου, δηλαδή του μνημονίου, χωρίς καμία παρέκκλιση. Φυσικά το ίδιο ισχύει και για το “αριστερό” άλλοθι της παρέας. Άλλωστε όταν υπάρχουν εκατομμύρια μάρτυρες κατηγορίας, όποιος εμφανίζεται σαν άλλοθι το μόνο που πετυχαίνει είναι ο εξευτελισμός.

Τελικά η ζωή εκτός από φαντασία αποδεικνύεται ότι έχει και χιούμορ, ενίοτε μαύρο. Το ΠΑΣΟΚ που σ’ ολόκληρη την πορεία του λεηλατούσε αριστερά και κέντρο λόγω πατριωτικών και αριστερών συνθημάτων, τελικά λεηλατήθηκε λόγω ενδοτικής και νεοφιλελεύθερης πολιτικής.

Όμως ενώ το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε από το λαό, ίσως βέβαια όχι στο βαθμό που του άξιζε, κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο λαός εξαπατήθηκε αυτή τη φορά από τον έτερο Καππαδόκη.

Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα

όπου μας έβρει μας πατεί.

Πράγματι ο Αντώνης Σαμαράς με αλλεπάλληλες παραστάσεις στο Ζάππειο, με υποσχέσεις για αναδιαπραγμάτευση, με προτάσεις 18 σημείων για την οικονομία και την κοινωνία, κατάφερε να πείσει μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού να του εμπιστευτεί το τιμόνι της χώρας.

Όμως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο λαός εξαπατήθηκε; Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο “ατίθασος” ηγέτης δεν είχε δείξει δείγματα γραφής για την πορεία που θα ακολουθούσε; Τελικά ο λαός εξαπατήθηκε ή μήπως ήθελε να εξαπατηθεί;

Συνέχεια λοιπόν ακούμε και διαβάζουμε πολλά για τον Σαμαρά …ότι δεν κράτησε σταθερή θέση, ότι άλλαξε στάση, ότι πέρασε στο στρατόπεδο των μνημονιακών, ότι αθέτησε τις υποσχέσεις του, κ.λπ.  Όμως όλα αυτά είναι λάθος. Είναι άδικοι όποιοι υποστηρίζουν ότι δεν έχει σταθερή στάση. Δεν φταίει αυτός αν κάποιοι δεν μπορούν να δουν καθαρά τη στάση και τις ενέργειές του.

Αντίθετα από όσα λέγονται ο Αντώνης παραμένει σταθερός στις θέσεις του, παραμένει πιστός στο στρατόπεδο που είχε επιλέξει από την αρχή, παραμένει πιστός στους φίλους του. Κάνουν λοιπόν μεγάλο λάθος όσοι πιστεύουν και ισχυρίζονται ότι έκανε στροφή στην πολιτική του. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχε αντιμνημονιακή πολιτική.

Την ίδια στάση είχε από την αρχή, την οποία όμως κάλυπτε με επικοινωνιακά τεχνάσματα για να προσελκύει αφελείς ψηφοφόρους. Μετά τα περσινά γεγονότα της 28^ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, με πανικόβλητο τον τότε πρωθυπουργό να αναζητά τη λύση σε δημοψήφισμα και ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται υπό κατάρρευση, εξαναγκάστηκε να αποκαλυφθεί και να στηρίξει φανερά τις νεοταξίτικες πολιτικές.

Αναγκάστηκε λοιπόν να συγκυβερνήσει – και να υποστεί τη φθορά – γιατί δεν μπορούσε να το κάνει πια μόνος του ο συμφοιτητής του. Αν και στην ουσία τα δύο κόμματα πάντα συγκυβερνούσαν, σε όλη την εποχή της μεταπολίτευσης, απλά το έκαναν με άλλο τρόπο.

Μάλιστα όπως αποδείχθηκε δεν στήριξε μόνο τις μνημονιακές πολιτικές και την τρόικα που έφερε το ΠΑΣΟΚ, με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, αλλά στήριξε και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, το οποίο συνέχιζε να κυβερνά για μήνες, ως ακέφαλο πτώμα. Αλήθεια, υπάρχει  λογικός άνθρωπος που δεν είχε καταλάβει ότι εξαιτίας του Αντώνη το πτώμα παρέμενε για μήνες άθαφτο; Μάλιστα, για να καθυστερήσει τις εκλογές ώστε να δώσει χρόνο, μήπως καταφέρει να νεκραναστηθεί το “αντίπαλο πτώμα”, έσπευσε να διευκρινίσει ότι στην ΝΔ δεν κοιμόνται με το ημερολόγιο, έστω και αν εκτίθετο ο ίδιος, ότι κοιμάται με τα τσαρούχια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και τότε που δεν δέχτηκε το πρώτο μνημόνιο, ποτέ δεν είπε ότι δεν το ψήφισε γιατί εκχωρείτο με αυτό η εθνική κυριαρχία, ούτε γιατί ξεπουλιόταν η δημοσία περιουσία στους τοκογλύφους, ούτε γιατί ουσιαστικά έθετε τη χώρα υπό κατοχή.  Ο ίδιος διευκρίνισε ότι δεν το ψήφισε γιατί διαφωνούσε με το συμφοιτητή του στην καταλληλότητα του “μίγματος”, ώστε να πληρωθούν στο ακέραιο όλοι αυτοί που έκαναν πάρτι σε βάρος της πατρίδας μας και μας φόρτωσαν στη πλάτη ένα τεράστιο χρέος.

Μάλιστα επικοινωνιακά δεν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, για να διατηρήσει το φιλολαϊκό προφίλ του, αλλά ψήφισε τον εφαρμοστικό νόμο που ουσιαστικά ήταν η κωδικοποίηση στην εφαρμογή του.

Γιατί λοιπόν σήμερα εκπλήσσονται κάποιοι που ο “αλχημιστής” πρόσθεσε περισσότερη δραστική ουσία (εξαθλίωσης) στο δικό του μείγμα;

Ένα άλλο χαρακτηριστικό, είναι ότι ποτέ δεν τον απασχόλησε η πιθανότητα “επάχθειας” του χρέους. Ο “λαϊκός” ηγέτης φρόντισε από την πρώτη στιγμή να αποδεχθεί, χωρίς καμία έρευνα, το σύνολο του χρέους. Μάλιστα απέρριψε την δημιουργία ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου ώστε να μάθει επιτέλους ο λαός σε ποιους χρωστάει, ποιοι τον χρέωσαν και γιατί τον χρέωσαν.

Γιατί λοιπόν σήμερα εκπλήσσονται κάποιοι που μία από τις πρώτες ενέργειες τις τρικομματικής κυβέρνησης ήταν η συμφωνία συμβιβασμού μεταξύ του ελληνικού κράτους και της Siemens; Γιατί εκπλήσσονται για την κυβερνητική σπουδή, να υπογραφεί η συμφωνία τρεις ημέρες πριν από τη συζήτηση σχετικής επερώτησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην Ολομέλεια της Βουλής;

Άραγε δεν ήταν εξαρχής φανερό ότι ακολουθούσε πολιτική “τσιριμπίμ τσιριμπόμ” σε όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν εναντίον της χώρας και κατήγγειλαν ακόμα και οι ίδιοι οι βουλευτές του; Ποια ήταν αλήθεια η αντίδρασή του στις υποθέσεις : Τράπεζας της Ελλάδος Τ+3 – Τ+10, ΕΛΣΤΑΤ, CDS Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, δηλώσεις Στρος Καν για υπόγειες διαβουλεύσεις;

Δεν είναι λοιπόν ούτε αναπάντεχο, ούτε ανακόλουθο, που σήμερα ακολουθεί την τακτική “Στρίβειν διά του αρραβώνος” για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο, παρότι ήταν μία από τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Αυτοί που τον πίστεψαν έπρεπε πρώτα να έχουν αναρωτηθεί για τη στάση του, όταν οι τότε βουλευτές του, Καμμένος και ο Νικολόπουλος, προσπαθούσαν να καταγγείλουν τα εγκλήματα που μας οδήγησαν στο ΔΝΤ και ο Σαμαράς αναζητούσε τρόπους να αποφύγει τις συνέπειες των καταγγελιών, χωρίς να εκτεθεί στην κομματική του βάση.

Επίσης αυτοί που πίστεψαν σε επαναδιαπραγμάτευση και 18 σημεία έπρεπε να είχαν καταλάβει καλύτερα τις προεκλογικές δηλώσεις του στις οποίες έβλεπε τις εκλογές ως μέσον εκτόνωσης της λαϊκής οργής και ως τέχνασμα για να καταπραΰνει τον λαό. Η δήλωση του σε συνέντευξη στις 22/03/2012 είναι χαρακτηριστική : «Να αλλάξω τα πράγματα, όπως μπορώ. Και επομένως, ο μόνος τρόπος που μπορεί να γίνει αυτό, είναι να γίνει με την εκτόνωση, να ανοίξει η βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής, που μπορεί σε μια Δημοκρατία να πάει μόνο σε εκλογές. Και για αυτό το λόγο οι εκλογές θα νομιμοποιήσουν την κατάσταση που σήμερα στα μάτια των περισσότερων δεν είναι νομιμοποιημένη».

Όσο κι ο νους να τυραννιέται,

άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα είναι ένα φυσικό επακόλουθο το οποίο μπορούσε να προβλεφθεί με μαθηματική ακρίβεια. Ακόμα και η πιεστική και εκβιαστική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε πριν τις εκλογές και δημιουργείται επίσης τις παραμονές της ψήφισης κάθε μνημονίου, θυμίζει την ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει το 2004 στον Κυπριακό λαό, σχετικά με την αποδοχή του σχεδίου Ανάν. Μάλιστα οι ίδιοι πολιτικοί, τα ίδια ΜΜΕ, οι ίδιοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που είχαν υποστηρίξει τότε το σχέδιο Ανάν, με τα ίδια επιχειρήματα, τις ίδιες απειλές, τους ίδιους εκβιασμούς, είναι σήμερα οι υποστηρικτές των μνημονίων.

Πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε για μια ακόμα φορά ένα νέο μνημόνιο. Η ατμόσφαιρα έξω από τη βουλή; Πάνω κάτω η ίδια με τις προηγούμενες φορές.  Η συμμετοχή των πολιτών; Σχεδόν ίδια. Η γνώμη και οι προσδοκίες των απέξω για τους μέσα; Ίδιες. Οι συζητήσεις μέσα στη βουλή; Ίδιες. Τα επιχειρήματα των υπερασπιστών του νέου μνημονίου; Ολόιδια. Οι δεσμεύσεις τους ότι θα είναι η τελευταία φορά; Ολόιδιες.

Ο τρόπος διάλυσης της συγκέντρωσης; Πανομοιότυπος, κουκουλοφόροι και ΜΑΤ, για άλλη μια φορά, μεταβάλουν τον χώρο της συγκέντρωσης σε πεδίο μάχης και θάλαμο αερίων. «Θα τελειώσω με τους κουκουλοφόρους! Θα τους βγάλω τις κουκούλες. Θα δούμε τα πρόσωπά τους». Υποσχέσεις που σε κάνουν να γελάς την ίδια στιγμή που η πραγματικότητα σε κάνει να δακρύζεις  και κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα.

Ίσως όμως να είμαστε άδικοι. Ίσως οι υποσχέσεις να μην αναφέρονταν σε αυτούς τους κουκουλοφόρους που εμείς νομίζαμε. Γιατί, πρέπει να παραδεχθούμε, υπάρχουν αρκετοί που μετά τις εκλογές βγάλανε τις κουκούλες τους και είδαμε τα πραγματικά τους πρόσωπα.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Και όμως! Ο λαός είναι αυτός που επέλεξε να ξαναζήσει αυτές τις εικόνες. Δυστυχώς οι πολίτες είναι αυτοί που θέλησαν να ξαναδούν το ίδιο έργο. Δεν ξέρω αν εξαπατήθηκαν. Δεν ξέρω αν επηρεάστηκαν από απειλές και εκβιασμούς. Δεν ξέρω αν δεν είχαν το κουράγιο να υπερβούν την συναισθηματική καθήλωση, αν δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν την ιδεολογική αγκύλωση ή απλά δεν ήθελαν να αλλάξουν τη συνήθειά τους.

Βέβαια μπορεί κάποιοι να μιλούν για εξαπάτηση, αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να συνεχίζουν να χαϊδεύουν αυτιά …να εκθειάζουν ή να απενοχοποιούν επιλογές. Γιατί έτσι, κάνουν το ίδιο που έκαναν για χρόνια τα κόμματα εξουσίας και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Άλλωστε αυτές οι πρακτικές από τη μία και οι “σοφές” επιλογές του λαού από την άλλη, κατάντησαν τη χώρα κουφάρι και παγκόσμιο ρεντίκολο. Όσο για το λαό που ακόμα δεν έχει καταλάβει πώς είναι δυνατόν να οδηγείται η χώρα του στη χρεοκοπία και ο ίδιος στην εξαθλίωση, αφού πάντα επέλεγε τους καταλληλότερους να τον κυβερνήσουν, η απάντηση είναι κλασική :

«Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν είναι στ’ αστέρια, αλλά μέσα μας».

Δ. Βουλγαρίδης

About these ads