18η Ιουνίου: Η επόμενη μέρα με ή χωρίς μνημόνιο

«Η παραμονή της χώρας μας στο ευρώ είναι μονόδρομος και πρέπει πάση θυσία να πάρουμε όλα τα απαραίτητα αλλά και επώδυνα μέτρα για να το πετύχουμε». « Να καταγγείλουμε το μνημόνιο εδώ και τώρα». «Η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να μείνει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και στο ευρώ». Αυτά μας λένε οι διάφοροι. Όμως ποια είναι η αλήθεια; Τι θέλει σήμερα η ελληνική κοινωνία; Ποιες θα είναι οι συνέπειες επιβεβαίωσης του ενός ή του άλλου σεναρίου;

Μπορεί οι περιγραφές των «ειδικών» να είναι βαρύγδουπες, να εμπεριέχουν ακαταλαβίστικους όρους και να έχουν δημιουργήσει μία απίστευτη θολούρα στο μυαλό μας για το τι μας ξημερώνει, αλλά νομίζω ότι πράγματα είναι απλά και μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα αν λάβουμε υπόψη κάποια δεδομένα.

Οι δύο πόλοι

Αυτή την ώρα στη χώρα μας οι πολίτες, όπως αποδείχθηκε στις πρόσφατες εκλογές, έχουν χωριστεί σε δύο κατηγορίες όχι με βάση την πολιτική τους ιδεολογία, αλλά με βάση το οικονομικό τους «συμφέρον». Δηλαδή έχουν χωριστεί σε αυτούς που νομίζουν ότι αν φύγουμε από το ευρώ θα υποστούν ανεπανόρθωτη ζημιά ( καταθέσεις, ακίνητα, επιχειρήσεις) και σε αυτούς που πιστεύουν ότι χειρότερα δεν γίνεται (ανεργία, μείωση μισθών, δάνεια, χρέη κλπ). Παρόλα αυτά και οι δύο κατηγορίες έχουν δίκιο. Οι πρώτοι γιατί μια έξοδος από το ευρώ θα τους κοστίσει πανάκριβα και οι δεύτεροι γιατί το μνημόνιο τους οδήγησε στην καταστροφή, αφού δεν μπορούν να αγοράσουν ακόμα και τα απαραίτητα, άσχετα από το ότι μπορεί να τους περιμένουν χειρότερα την επόμενη μέρα.

Με μνημονιακή κυβέρνηση

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι στις 17 Ιουνίου θα αναδειχθεί μία κυβέρνηση η οποία θα είναι υπέρ της εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου. Τι θα συμβεί τότε; Λύσαμε όλα μας τα προβλήματα; Η χώρα ξαφνικά από το χείλος της καταστροφής θα βρεθεί αυτόματα στην κοιλάδα της ευημερίας; Όχι. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Την ώρα μάλιστα που η εφαρμογή του μνημονίου δύο χρόνια τώρα μας έχει οδηγήσει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, την ώρα που δημιούργησε στρατιές ανέργων και την ώρα που αποδεδειγμένα οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις στο λουκέτο. Ναι μεν θα μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στους δανειστές μας, θα μπορέσουμε να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις, δαπάνες περίθαλψης και όλα τα υπόλοιπα, αλλά αυτό δε φτάνει. Διότι σε λίγους ή περισσότερους μήνες θα βρεθούμε πάλι στο ίδιο σημείο.

Άλλη συνταγή

Δεν έχει νόημα να ακολουθήσουμε την ίδια συνταγή. Την συνταγή της λιτότητας του μνημονίου σε συνδυασμό με τα βαρίδια δεκαετιών. Τη μίζα, της διαφθορά, της διαπλοκή, της γραφειοκρατία, την αδιαφάνεια και εντέλει τη συνταγή που αποδείχθηκε ότι δεν μπόρεσε να κάνει καλά τον ασθενή που λέγετε Ελλάδα. Αν είχαμε καταπολεμήσει όλα αυτά, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.Δεν μπορεί μία χώρα να πετύχει ανάπτυξη, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, να δώσει κίνητρα στο επιχειρείν με σταθερό επενδυτικό και φορολογικό περιβάλλον, με όλες αυτές τις εξαρτήσεις. Αυτό που απαιτείται είναι απεγκλωβισμός εδώ και τώρα από όλα αυτά τα βαρίδια, με νέο όραμα και κυρίως με σχέδιο. Αυτά θα μπορέσουν να επαναφέρουν στο τραπέζι την επαναδιαπραγμάτευση και γιατί όχι την κατάργηση του μνημονίου. Δυστυχώς δεν το κάναμε. Δεν πήγαμε ποτέ στους δανειστές μας, με συγκεκριμένο σχέδιο που θα μπορούσε να «αντιπαρατεθεί» απέναντι στο μνημόνιο και να «αποκρούσει» την λαίλαπα που μας «έκαψε». Δυστυχώς δεν πείσαμε τους δανειστές μας ότι υπάρχει και άλλος δρόμος που δεν απαιτεί όλες αυτές τις θυσίες. Ηρθε λοιπόν τώρα η ώρα να το κάνουμε. Και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, ΝΑΙ, ας παραμείνουμε στο μνημόνιο, προκειμένου να μην χρεοκοπήσουμε άτακτα, προκειμένου να παίρνουμε τα χρήματα που μας δανείζουν για να υπάρχουμε ως χώρα, αλλά τουλάχιστον ας εκπονήσουμε έστω και αυτή την ύστατη ώρα το σχέδιο που θα μας επιτρέψει να οδηγηθούμε σε συγκεκριμένο χρόνο και με συγκεκριμένο τρόπο στην έξοδο αυτού του σκοτεινού τούνελ. Διότι αν δεν το κάνουμε δεν έχει νόημα να υποστούμε και άλλα βασανιστήρια διαρκείας. Ας μας πυροβολήσουν στον κρόταφο τώρα.

Με Αντιμνημονιακή Κυβέρνηση

Ας υποθέσουμε ότι οι εκλογές βγάζουν αντιμνημονιακή κυβέρνηση η οποία έχει ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων ότι αν δεν γίνουν δεκτοί οι όροι της από την τρόικα θα καταγγείλει το μνημόνιο. Ποιοι είναι αυτοί; Να αυξήσει τους μισθούς και τις συντάξεις, να δώσει περισσότερα χρήματα για κοινωνικές δαπάνες, να προχωρήσει σε κρατικοποίηση τραπεζών και επιχειρήσεων, να φορολογήσει τις καταθέσεις και πολλά ακόμη που έχουμε ακούσει τις τελευταίες εβδομάδες στην τηλεόραση. Ποιος δεν θα ήθελε να γίνουν πολλά από αυτά. Ας είμαστε σοβαροί. Δυστυχώς δεν μπορούν να γίνουν. Με τι λεφτά θα γίνουν; Το «Καρφί» τα έχει ξαναγράψει. Ποιος θα σου δανείσει έστω και ένα ευρώ όταν θα είναι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα το πάρει ποτέ πίσω; Κανείς. Και μην ρωτήσετε γιατί να χρειαστούμε δανεικά. Γιατί απλά τα έσοδα μας δεν καλύπτουν τα έξοδα μας. Το δείχνουν τα στοιχεία που έχουν ανακοινωθεί επίσημα έως τώρα. Τα έσοδα δεν καλύπτουν τις πρωτογενείς δαπάνες. Ας αφήσουμε στην άκρη τα τοκοχρεολύσια, το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Μιλάμε μόνο για τα απαραίτητα

Μακάρι να μπορέσει

Αυτά τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος θα πρέπει να τα ξανασκεφτούν όσοι τα λένε και να είναι προσγειωμένοι στην πραγματικότητα. Με κράτος ΓΙΓΑ δεν επιτυγχάνεται πλεόνασμα. Το είδαμε, το ζήσαμε, το νοιώσαμε στο πετσί μας όλοι εμείς του ιδιωτικού τομέα που κληθήκαμε να καλύψουμε ακριβώς αυτό. Τις μαύρες τρύπες που δημιούργησε το ανεξέλεγκτο κράτος ΤΕΡΑΣ. Αυτό πάμε να ξαναδημιουργήσουμε με τις κρατικοποιήσεις; Αυτό που μας οδήγησε εδώ; Οι Ευρωπαίοι δεν θα μας εκδιώξουν από το ΕΥΡΩ. Δεν μπορούν. Μόνοι μας θα το κάνουμε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Αν λοιπόν το στοίχημα είναι η επιβίωση και η επιστροφή στο 1950 τότε να το δεχθούμε. Αν αυτό θέλουμε, να το κάνουμε. Εκτός και αν αυτή η κυβέρνηση μας διαψεύσει όλους γιατί θα εκπονήσει ικανό σχέδιο να πείσει τους εταίρους μας ότι μπορεί να υλοποιήσει όλα τα παραπάνω, να παραμείνει στο ευρώ και να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις της. Μακάρι. Ποιος δεν θα το ήθελε.

Αναδημοσίευση του κειμένου του Ν. Σαμοΐλη από την εφημερίδα "ΚΑΡΦΙ"