Στις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90, όταν στην πολιτική ζωή πρωταγωνιστούσαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε τεθεί για πρώτη φορά το ερώτημα-ευχή «πότε θα απαλλαγούμε από τους δεινόσαυρους;».
Ήταν η εποχή της μεγάλης πόλωσης μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων, η εποχή των φοβερών κατηγοριών που αντάλλασσαν μεταξύ τους οι δυο πρωταγωνιστές, που η σύγκρουσή τους κρατούσε από την προδικτατορική περίοδο. Έτσι, όταν τα δυο κόμματα πέρασαν στα χέρια άλλων αρχηγών (Σημίτης και Έβερτ) εκφράστηκε η βεβαιότητα-επιθυμία να περάσει η πολιτική ζωή της χώρας σε άλλη φάση. Και μάλλον πέρασε, μολονότι και οι δυο αυτοί πολιτικοί στην παλιά φουρνιά ανήκαν.
Η οριστική μετάβαση στην καθαρά νέα γενιά άρχισε το 1997 με την εκλογή του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της ΝΔ και ολοκληρώθηκε με την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ. Πολλές ελπίδες εναποτέθηκαν και στους δυο για ανανέωση, εξυγίανση και νέες προοπτικές και για τη χώρα και για τα κόμματά τους, δηλαδή για το μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος.
Ο Καραμανλής κυβέρνησε επί πεντέμισι χρόνια. Υποσχέθηκε πάταξη της διαφθοράς, επανίδρυση του κράτους και καταπολέμηση της σπατάλης. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την κυβέρνηση υπό το βάρος πολλαπλών σκανδάλων, διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες νέους υπαλλήλους και εκτίναξε τα χρέη και τα ελλείμματα σε δυσθεώρητα ύψη. Έκτοτε δεν έχει ανοίξει στο στόμα του.
Ο Παπανδρέου άντεξε στην κυβέρνηση για κάτι παραπάνω από δυο χρόνια. Για να είμαστε δίκαιοι, υπό απείρως δυσκολότερες συνθήκες, που είχε διαμορφώσει ο προκάτοχός τους. Όμως και ο ίδιος, μαζί με όσους τον περιέβαλαν τους κρίσιμους μήνες πριν από τις εκλογές του 2009, φέρει βαριές ευθύνες. Πρώτον, επειδή η αντιπολιτευτική του τακτική ήταν απερίσκεπτη, λαϊκίστικη και χωρίς καμιά προετοιμασία γι’ αυτό που θα παρελάμβανε. Και, δεύτερον, επειδή όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση και έμαθε ότι η οικονομία ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, δεν σήμανε γενικό συναγερμό, δεν είπε αμέσως καθαρά όλη την αλήθεια στους πολίτες και δεν ζήτησε τη συνδρομή έμπειρων και άξιων ανθρώπων, τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από άλλα κόμματα.
Ό,τι ακολούθησε ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη πορεία. Ο Παπανδρέου αποχώρησε από την πρωθυπουργία και την αρχηγία του κόμματός του μάλλον ντροπιασμένος και θα περιμένει την ιστορική κρίση.
Καραμανλής και Παπανδρέου απέτυχαν. Είναι κοινό μυστικό ότι ο πρώτος ήταν απρόθυμος το 1997 να αναλάβει την αρχηγία της ΝΔ και το δέχτηκε πιεζόμενος από κάποιους «βαρώνους» της εποχής. Ο δεύτερος δήλωσε μόλις προχτές ότι δεν ήθελε να γίνει πολιτικός!
Το συμπέρασμα είναι μελαγχολικό. Οι εκπρόσωποι της νεότερης γενιάς των πολιτικών διέψευσαν παταγωδώς όσους είχαν ελπίσει σε αυτούς. Σε ορισμένα αποδείχτηκαν ίδιοι με τους παλιούς και σε ορισμένα άλλα χειρότεροί τους, καθώς εκείνοι (οι παλιοί) άφησαν και δυο-τρία πράγματα πίσω τους.
Ο (παλιός) Καραμανλής την ένταξη της Ελλάδας στην κοινοτική Ευρώπη, ο Ανδρέας Παπανδρέου την αποκατάσταση της ισονομίας και της ισοπολιτείας, ο Κώστας Σημίτης την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ και της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν, φυσικά, ότι πρέπει να αναζητήσουμε ξανά τους «δεινόσαυρους». Αλλωστε είναι και φύσει αδύνατον. Η λύση είναι στους νεότερους. Αλλά πρέπει να προσέχουμε, πλέον, πολύ τουλάχιστον τρια πράγματα: τι έχουν κάνει στη ζωή τους, πόση συνέπεια έχουν μεταξύ τους τα λόγια και οι πράξεις τους και πόσες υποσχέσεις δίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.