Η ένωση, η σύγκλιση, η κρίση και …το τέλος.

Τα ελληνικά λαμόγια ανήκουν στον 
ευρύτερο κύκλο των ευρωπαϊκών λαμόγιων...

Ήταν τη χρονιά που γεννήθηκα που η Ελλάς έγινε μέλος της Ε.Ο.Κ. Πραγματικά, καθώς μεγάλωνα ένιωθα ωραία που άνηκα σε μια ένωση κρατών που δημιουργήθηκε με σκοπό να υπάρχει ειρήνη και ευημερία ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης που τόσο είχαν υποφέρει από τους 2 παγκόσμιους πόλεμους. 
Ένιωθα ασφάλεια και σιγουριά για το μέλλον μου. Από την άλλη ήθελα από μικρός να έρθει κάποιος και να τιμωρήσει όλα τα λαμόγια που έβλαπταν συνεχώς και ανεξέλεγκτα τη χώρα. Ήμουν τόσο αφελής που θεωρούσα πως θα έρθει η ένωση και θα πει: 
«Αρκετά. Σταματήστε με την νοοτροπία της αναξιοκρατίας, του πελατειακού καθεστώτος και του ρουσφετιού. Ανήκετε στην ένωση μας τώρα που υπερισχύει το δίκαιο, η δημοκρατία και ο σεβασμός στα ανθρώπινα ιδανικά». 
Ξέρω, ακούγεται πολύ χάλια αλλά αυτό πίστευα. 

Λίγο πριν μπει η Ελλάς στο ευρώ (ή το ευρώ στην Ελλάδα) ήμουν φοιτητής στο πρώτο μου πτυχίο. Τότε ακουγόταν πολύ η λέξη «σύγκλιση» και ένιωθες ακόμα πιο ωραία που πλέον θα υπήρχε το πολιτικό σχέδιο (συνθήκη τάδε και συνθήκη δείνα) ώστε όλοι οι λαοί της ζώνης του ευρώ να έχουν τους ίδιους μισθούς σε πλειοψηφική αναλογία, ίδιες συνθήκες διαβίωσης (περίθαλψη, εκπαίδευση, δικαιοσύνη) και χαιρόμουν ακόμα πιο πολύ που άνηκα σε αυτή την ένωση και έλεγα: 
«Δεν μπορεί, από στιγμή σε στιγμή θα τα μαζέψουν τα λαμόγια». 
Όταν πλέον μπήκαμε στο ευρώ και όλα τα προϊόντα και οι υπηρεσίες πήραν την ανιούσα διαλαλούσαν ότι η ένωση είναι ακριβή όμως «φάγαμε» το δολάριο και εκεί την είχαμε ουσιαστικά «ψωνίσει». 

Όταν τελείωσα το δεύτερο μου πτυχίο από χώρα της ένωσης αλλά όχι του ευρώ και γύρισα στην Ελλάς για να ξεκινήσω πάλι να δουλεύω ξεκίνησε και η κρίση. 
Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Η ένωση δεν ήταν πλέον ένωση, ήταν ένα πρόσωπο, μια ηγέτης που θα έδινε ευρώ εάν η Ελλάς έπραττε αναλόγως. 
Αυτές οι προαπαιτούμενες πράξεις ήταν αντίθετες στα ιδεώδη και ιδανικά της ένωσης καθώς καταπατούσαν την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις αρχές της ίδιας της ένωσης (ειρήνη και ευημερία). 
Συνειδητοποίησα κακήν κακώς ότι τα ελληνικά λαμόγια άνηκαν στον ευρύτερο κύκλο των ευρωπαϊκών λαμόγιων και δεν ήταν μόνο λαμόγια αλλά στην ουσία κάτι πολύ χειρότερο, προδότες. Όλοι τους. Η ένωση είναι μια φούσκα, η αλληλεγγύη στην ένωση έρχεται με κόστος (μούφα μεγάλη).
Όλοι οι λαοί είναι ίσοι (τρελό ψέμα). Η ευρωζώνη ξεχνάει την σύγκλιση και θυμάται πρακτικές αποικιοκρατικές. Η δημοκρατία στην χώρα που γεννήθηκε χτυπιέται ανηλεώς από τον νεοφιλελευθερισμό. 


Το τέλος όλης αυτής της ιστορίας δεν το ξέρει κανείς. Είναι άγνωστο. 
Κάποιοι σου λένε την τάση (δημοσκόπηση) ώστε να νομίζεις ότι η όποια λύση θα προέλθει από τα ίδια λαμόγια. Προσωπικά, πιστεύω ότι δημοσκοπήσεις, κανάλια, δημοσιογράφοι ανήκουν στη λήθη. 
Το τέλος είναι απλά η στιγμή πριν ξεκινήσει κάτι άλλο. Κάθε αρχή είναι δύσκολη όμως δεν πρέπει να την φοβόμαστε γιατί δεν γνωρίζουμε τι θα επιφέρει. 
Συζητώ, επιχειρηματολογώ και πείθω όσους ανθρώπους μπορώ ώστε στις εκλογές να μην ψηφίσουν πάλι τα ίδια κόμματα, τα ίδια λαμόγια. 

Να ψηφίσουν την αλλαγή. 

Παρακινώ λοιπόν και εσάς να κάνετε το ίδιο. Να συζητήσετε και να πείσετε τους ανθρώπους γύρω σας. Να τους πείτε να μην φοβούνται την αλλαγή και ότι παρόλο το κακό παραμύθι που παίζεται εις βάρος των λαών οι ζωές μας είναι στα χέρια μας. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι.