Μετανάστες. Ανάθεμα. Πρόβλημα; Της Ελλάδας, της Ευρώπης, της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα, της θείας μου της Φωτούλας, κατοίκου Πατησίων, η οποία αρνείται να αφήσει το σπίτι της και ας ζουν πλέον μόνο Πακιστανοί στην πολυκατοικία της. Eδώ έζησε τα καλύτερα της χρόνια με τον άνδρα της, τον γιατρό. Ούτε που το καταλάβαμε πότε οι μετανάστες κατέλαβαν το κέντρο. Oύτε που θα το καταλάβουμε πότε οι ίδιοι θα τους διώχνουμε μαζί με τη Χρυσή Αυγή.
Η μετανάστευση έχει καταστεί κεντρικό ζήτημα για το μέλλον της Ευρώπης. Με την εχθρότητα των πολιτών προς τους μετανάστες να αυξάνεται, κόμματα ευδοκιμούν στο πλαίσιο της ξενοφοβίας. Η Ευρώπη, στο πλαίσιο της διεύρυνσης της ΕΕ πραγματεύεται μια νέα έννοια, αυτή της «αγοράς» της μετανάστευσης. Σύμφωνα με τη νέα αυτή πολιτική η Ε.Ε. καλείται να μετατραπεί από ένα "φρούριο" με αγκαθωτά συρματοπλέγματα και ακτοφυλακές σε μια φιλελεύθερη Ένωση, όπου η οικονομική ολοκλήρωση σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή μετανάστευσης όπου η προσφορά και η ζήτηση ανθρώπινου δυναμικού θα είναι εκείνη που θα καθορίζει τους λόγους που οι άνθρωποι κινούνται. Με λίγα λόγια όταν θα μπαίνουν οι μετανάστες στον Έβρο, θα μεταφέρονται στις περιοχές όπου υπάρχει ανάγκη για εργατικά χέρια ή εκεί όπου υπάρχει έλλειψη πληθυσμού. Η μετακίνηση των πληθυσμών ανάμεσα σε χώρες θα γίνεται σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε χώρας. Mια τέτοια πρόταση ήδη προωθεί η Παγκόσμια Τράπεζα για τις χώρες της Μέσης Ανατολής για να λύσει το πρόβλημα ενός γηραιού πληθυσμού.
Θα αποτελεί αυτή η Ευρώπη μια πραγματικά φιλελεύθερη Ήπειρο; Μια Ευρώπη απαλλαγμένη από το ίδιο το ανεπαρκές παρελθόν της σχετικά με τη «νόμιμη» και «παράνομη» μετανάστευση; Μια Ευρώπη πνιγμένη στην ξενοφοβία, αρνητική στην χορηγία ασύλου, με έλλειψη γενναιοδωρίας στην ένταξη νεοεισερχόμενους; Θα είναι ποτέ σε θέση να αναγνωρίσει τα παιδιά των μεταναστών ως πολίτες της; Θα αποκτήσει ποτέ μια ενιαία μεταναστευτική πολιτική;
Συνολικά η Ευρώπη έχει ανεπαρκή μεταναστευτική πολιτική σε τρεις τομείς: στην κυκλοφορία των μελών της οικογένειας, στους αιτούντες για άσυλο και στην εργασία των μεταναστών. Οι μετανάστες μπορεί να είναι ανεπιθύμητοι σε πολιτιστικό επίπεδο αλλά σε οικονομικό; Έμφαση δίνεται όλο και περισσότερο στους εργαζόμενους μετανάστες και στην ανάγκη τους να ενσωματωθούν, να πληρώνουν φόρους. Η οικογενειακή επανένωση είναι και αυτή βασικό κομμάτι της νόμιμης μετανάστευσης. Στην Ευρώπη, ωστόσο, η οικογενειακή επανένωση περιορίζεται στον / στη σύζυγο και στα ανήλικα τέκνα των πολιτών και των νομίμως διαμενόντων. Και ποικίλλει από χώρα σε χώρα. Η Αυστρία, η Γαλλία και οι Κάτω Χώρες απαιτούν ότι ο ανάδοχος έχει ζήσει στην χώρα νόμιμα για συγκεκριμένη χρονική περίοδο και έχει επαρκή εισοδήματα και στέγαση. Σε άλλες χώρες, όπως το Βέλγιο ο ανάδοχος πρέπει να πληροί ένα ελάχιστο μηνιαίο μισθό με βάση το κόστος ζωής και τον αριθμό των εξαρτώμενων ατόμων που επιδιώκουν την επανένωση. Τα μέτρα αυτά επιδιώκουν την μείωση τόσο του αριθμού των υποψηφίων για οικογενειακή επανένωση αλλά και του κόστος της δημόσιας δαπάνης που συνδέεται με αυτά. Η Δανία, η οποία εισήγαγε ένα πλαφόν εισοδήματος το 1992, εκτιμά ότι το μέτρο έχει μειώσει τον αριθμό των οικογενειακών μεταναστών κατά 50 τοις εκατό.
Όσον αφορά την ανθρωπιστική μετανάστευση οι ευρωπαϊκές χώρες δεν διαθέτουν μεγάλης κλίμακας προγράμματα για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες για άσυλο. Τα ποσοστά έγκρισης για πολιτικό άσυλο είναι περίπου πέντε τοις εκατό στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ εκτός από την Ελλάδα, την Ιρλανδία και το Λουξεμβούργο έχουν κάνει μεταρρυθμίσεις στις πολιτικές τους για το άσυλο τα τελευταία έτη. Ο πρωταρχικός στόχος των μεταρρυθμίσεων στο θέμα των αιτήσεων για άσυλο θα πρέπει να είναι η συντόμευση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων αλλά και η ασφαλής επιστροφή των αιτούντων για άσυλο των οποίων η αίτηση απορρίπτεται στη χώρα προέλευσης τους. Δεδομένου ότι ο αριθμός των αιτούντων για άσυλο θα αυξηθεί δραματικά τα επόμενα χρόνια, ειδικά με την εμφάνιση των προσφύγων που θα παράγει η κλιματική αλλαγή το παραπάνω αποτελεί μεγάλη πρόκληση για την Ευρώπη. Ένας τύπος άσυλου τον οποίο τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν ακόμη να ταυτοποιήσουν.
Με περισσότερα από 70 εκατομμύρια μετανάστες στην Ευρώπη σήμερα, η κατάσταση δεν ήταν ποτέ τόσο κρίσιμη. Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. έχουν μέχρι στιγμής οραματιστεί μια ενωμένη Ευρώπη με αυστηρά ελεγχόμενα εξωτερικά σύνορα. Υπήρχαν οι «πολίτες» και οι «μη πολίτες». Ο Πολωνός υδραυλικός, ο Αλβανός χτίστης δεν είχαν αρχικά χώρο σε αυτή την Ευρώπη. Σύντομα εντάχθηκαν περισσότερες χώρες και το «χριστιανικό» κλαμπ άνοιξε τις πόρτες του για να εντάξει και άλλες χώρες. Καθώς γεννιόταν η νέα διευρυμένη Ευρώπη η ανάγκη για ακόμη πιο κλειστά σφαιρικά σύνορα έγινε ακόμη πιο επιτακτική. Τα νέα ρεύματα μεταναστών από την Ασία, την Αφρική, την Μέση Ανατολή ξεκίνησαν να απειλούν το όραμα ενός προνομιούχου «χριστιανικού» κλάμπ.
Οι λόγοι για τους οποίους οι ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν μια ενιαία μεταναστευτική πολιτική ποικίλουν. Ένας ισχυρός λόγος είναι ο διαρκής αγώνας για την διατήρηση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας. Αιτίες μπορούν επίσης να εντοπιστούν και μέσα στην αιώνια πάλη ανάμεσα στον Χριστιανισμό και το Ισλάμ, η οποία σήμερα μεταφράζεται σε ένα κύμα αντίστασης εναντίον της διείσδυσης των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Με τους πολίτες εχθρικούς απέναντι στους μετανάστες και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να τρέφονται με αυτή την ανασφάλει
α, τα κέντρο-δεξιά πολιτικά κόμματα στην Ευρώπη, χρησιμοποιούν την απειλή της μετανάστευσης στην πολιτική ατζέντα τους σε μια σταυροφορία εναντίον τους. Τα αριστερά κόμματα με τη σειρά τους χρησιμοποιούν και εκείνα την υπεράσπιση των μεταναστών στην πολιτική τους ατζέντα, όπως φάνηκε και στην κατάληψη της Νομικής. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε χώρες που βρίσκονται στις παρυφές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα αποτελούν τις πύλες της Ευρώπης και είναι κατά συνέπεια πιο ευάλωτες στους "παράνομους" μετανάστες.
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο η μεταναστευτική πολιτική έχει αποτύχει είναι γιατί μέχρι τώρα δεν έχουν εκτεθεί όλες οι χώρες της ΕΕ στην μετανάστευση. Αλλά καθώς η ΕΕ διευρύνεται όλο και περισσότερο μετανάστες μετακινούνται προς την Ανατολική Ευρώπη προς αναζήτηση εργασίας. Η Δυτική Ευρώπη δεν αποτελεί πλέον την «Αμερική» τους.
Επιπλέον, η Ε.Ε. πρέπει να αποφασίσει εάν θα δεχθεί την Τουρκία και ίσως ακόμη και το Μαρόκο ως μέλη και, συνεπώς, επεκτείνει τα σύνορά της στο Ισλάμ. Πολλοί υποστηρίζουν πώς αυτή είναι και απόλυτη δοκιμασία που θα καθορίσει σε ποιό βαθμό το πείραμα της μετανάστευσης στην Ευρώπη θα λειτουργήσει ή όχι. Επίσης, θα καθορίσει αν η Ε.Ε. μπορεί να ξεπεράσει τη βαθιά προκατάληψη της και τους φόβους της και κατά πόσο θα μπορέσει να αντιμετωπίσει ένα αβέβαιο μέλλον με τη γήρανση του πληθυσμού της και την καλπάζουσα κόπωσή της. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση, ωστόσο άμεσα συνδεδεμένη με το θέμα της μετανάστευσης. Προς το παρόν η πληθυσμιακή βόμβα των χωρών της Μέσης Ανατολής είναι έτοιμη να εκραγεί και η Ευρώπη ακόμη αναρωτιέται αν οι μουσουλμάνοι έχουν θέση στο ευρωπαϊκό κλαμπ. Αυτό που δεν καταλαβαίνει κανείς είναι ότι είναι ήδη εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.